Κυβερνητική «ελεημοσύνη» στο στρατιωτικό προσωπικό

Ο ΝΕΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ Ασφαλώς το τελευταίο πράγμα που περίμεναν οι στρατιωτικοί ήταν ότι η διάθεση του πρωτογενούς πλεονάσματος θα γινόταν με τη μορφή ελεημοσύνης. Αυτό που...περίμεναν, αυτό δηλαδή που είχαν οι περισσότεροι καταλάβει από τις κυβερνητικές εξαγγελίες, ήταν ότι τα χρήματα του πλεονάσματος θα χρησιμοποιούνταν για την άρση κάποιων από τις αδικίες τις οποίες έχουν έως σήμερα υποστεί. Φυσικά και δεν θα προσδοκούσαν να επανέλθουν στα επίπεδα των αποδοχών που είχαν προ της κρίσεως. Αλλά το λογικό θα ήταν να υποθέσει κανείς ότι η πρόνοια της Πολιτείας θα δινόταν κατά προτεραιότητα στους περισσότερο αδικηθέντες. Σε αυτούς δηλαδή οι οποίοι στα χρόνια που πέρασαν υπέστησαν τις μεγαλύτερες μειώσεις. Κάτι που θα ήταν αποδεκτό ακόμη κι αν έμενε σε επίπεδο συμβολικών κινήσεων. Οι στρατιωτικοί είναι κατά κανόνα άνθρωποι του καθήκοντος. Δηλαδή άνθρωποι με φιλότιμο. Αυτό που περισσότερο έχει ενοχλήσει την πλειονότητα είναι οι αλλεπάλληλοι εις βάρος τους εμπαιγμοί. Σε αντίθεση με πολλές άλλες κατηγορίες εργαζομένων, θα μπορούσαν να αποδεχθούν απώλειες εισοδήματος υπό την προϋπόθεση ότι αυτές θα επιβάλλονταν με πνεύμα δικαιοσύνης και εφόσον βεβαίως η Πολιτεία αποδεικνυόταν ειλικρινής απέναντι τους. Όμως, αρχής γενομένης από τις διαβεβαιώσεις Βενιζέλου ότι δεν θα φορολογηθούν τα ειδικά επιδόματα, η συμπεριφορά των κυβερνήσεων απέναντι στο στρατιωτικό προσωπικό μόνον ως εμπαιγμός μπορεί να περιγραφεί. Οι μειώσεις έρχονταν αμέσως μετά τις διαβεβαιώσεις αρμοδίων και αναρμόδιων ότι τα εισοδήματά τους δεν θα υποστούν άλλες περικοπές. Σήμερα, οι πρώτες ενδείξεις είναι ότι τα χρήματα που θα διατεθούν, από το πρωτογενές πλεόνασμα, για τους στρατιωτικούς θα έχουν τη μορφή «βοηθήματος», το οποίο θα απομειώνεται με «εισοδηματικά κριτήρια», όπως είναι διατυπωμένο στην ξύλινη γλώσσα κάποιου λογιστάκου. Αλλά η γλώσσα αυτή είναι ο χειρότερος τρόπος για να απευθυνθεί κανείς σε ανθρώπους του καθήκοντος. Ευλόγως θα θεωρήσουν ότι εμπαίζονται και πάλι. Εάν οι δυνατότητες του κράτους δεν επιτρέπουν κάτι περισσότερο από συμβολικές κινήσεις, υπάρχουν πολλοί καλύτεροι τρόποι. Θα μπορούσε να είναι η αναστολή της φορολόγησης κάποιου από τα επιδόματα επικινδυνότητας που ήταν κάποτε αφορολόγητα. Μπορεί μια τέτοια παροχή να μην αφορά όλους, αλλά είναι πολύ δικαιότερη από τη χορήγηση βοηθήματος με εισοδηματικά κριτήρια. Όταν μάλιστα τις μεγαλύτερες αδικίες-μειώσεις έχουν υποστεί οι υψηλόβαθμοι, οι οποίοι είναι στις ηλικίες που συνεπάγονται τα μεγαλύτερα οικογενειακά βάρη. Για τους οποίους ουδεμία αποκατάσταση προβλέπεται. (ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ 12/4/2014 – ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΟΥΤΡΑΣ - ΕΥΘΥΜΙΟΣ Π. ΠΕΤΡΟΥ) http://staratalogia.blogspot.gr/2014/04/blog-post_1469.html